Oefenen, oefenen, oefenen….
In een boek van Paulo Coelho las ik over wat wij “ ervaring” noemen = de som van onze nederlagen. ‘We vrezen daardoor voor onze toekomstige handelingen en hebben geen moed voor een volgende stap’. Hierdoor zullen veel kooktalentjes trouw chinees blijven halen. Ook zo lekker Nederlands: wij focussen vaak op de nederlagen en staan te weinig stil bij de successen.
De kunst van het slagen zit 'm natuurlijk in doorzetten, blijven proberen. Of het nu uit frustratie, angst of vlijt is. Natuurlijk zijn er ook echt wel dingen waar je je beter niet aan kunt wagen, of waar je beter mee op kunt houden. Zo begon ik ooit aan het maken van een volle tafel sushi. Vrouw als ik ben kocht ik natuurlijk ('ik ging het vàst nog vaker maken') een complete sushi-set bij de plaatstelijke toko met bijbehorend thee-servies. Ik dook de keuken in en ging aan de slag met sushi-rijst, zeewiervellen, allerlei groenten en rauwe vis. Vijf uur later kwam ik bezweet de keuken uit en trof een bijna dronken vriend (wijn was het enige wat er al die tijd op tafel stond) aan die over zijn honger heen was en vroeg of we het niet konden invriezen.. tja, dat was voor mij een mooi punt om te besluiten me niet meer aan sushi te wagen en dat aan de professionals over te laten.
Maar oefening baart kunst, dat blijft een waarheid als een koe. Iedereen kan zich best een zelfgemaakt gerecht herinneren wat nooit zo lukte als op tv, er totaal niet uitzag als op het plaatje, uit elkaar viel of waar je een een gat mee in de muur kon gooien. Je komt in ieder geval een heel eind als je vantevoren het recept doorleest in plaats van begint bij stap 1 en dan maar ziet. Dat gaat nogal vaak mis leert de ervaring. Zet na het doorlezen en bekijken van het recept alle ingredienten en keukenbenodigdheden klaar. Snijd wat gesneden moet worden en begin dan pas aan de bereiding. Je zult merken dat dit een stuk succesvoller werkt! Of de bereiding nou 10 minuten duurt of 3 uur.
Eeen mooi voorbeeld is een vriendje wat ooit besloot ook eens een keer te koken. Hij kocht een pakje ‘Honig’ en alle ingredienten die erop stonden. Dat was dus al goed gegaan. Wat er op mijn bord kwam leek zeker niet op het plaatje, maar was helaas ook niet te eten. Omdat ik zijn actie en enthousiasme niet wilde afvallen, en het me handig leek als hij eens vaker zou koken, gaf ik aan dat het best smaakte… Later las ik op het pak in de prullenbak wat hij precies vergeten was: Het water om de saus aan te maken… Tja, had ik niet zelf ooit ook 8 zakjes bosuitjes gekocht voor een maaltijd van 4 personen omdat ik dacht dat je alleen de witte stukjes kon gebruiken? Of die keer dat ik een cocktail maakte met lyches erin en ik vergat de pitten eruit te halen (wat een krachtige staafmixers trouwens toen al!) Zolang het allemaal maar met liefde bereid is zeggen we dan, want de liefde gaat door de maag!
Dat vriendje heeft trouwens nooit meer gekookt, ik verdenk hem er nog weleens van dat hij het expres gedaan heeft..