De grond in gebrald!

Mooie wijnen zijn als kunstwerken leerde ik ooit van een Italiaanse hoogleraar die op bezoek was in mijn ouderlijk huis. Ik moest even wennen aan deze benadering maar met de loop der jaren ben ik deze zienswijze steeds meer gaan aanhangen.

Een mooie wijn is een uniek kunstwerkje, waardig voor serieuze aandacht. MAAR, laten we ook niet doorslaan. Eén van de bekendste wijnmakers uit Amerika, de geboren Rus André Tchellistcheff had als lijfspreuk: ‘People spend too much time tasting wine, not enough time drinking it!’. Daar ben ik het helemaal mee eens. Laten we dat godendrankje vooral uit die pretentieuze hoek houden. Wijnen zijn er om heerlijk genietend bij weg te zwijmelen, niet om ze tot in den treure kapot te analyseren.

Maar het kan nog veel erger. Vorige week maandag waren Toon, Eef en ik naar een masterclass van Australische wijnen. De wijnmaker uit Barossa Valley – één van de oudste en meest pretentieuze wijngebieden van Australië – was een bijzonder onderlegd en aimabel persoon. Toen hij verbaasd reageerde op onze kennis en serieuze interesse was het onze beurt om verbaasd te zijn. We gaan niet naar een masterclass om wijn weg te tikken. ‘Guys, you won’t believe what I have to face when giving a masterclass on my own wines!’ Was de onverwachte respons. Hij vertelde ons dat hij regelmatig de grond in werd gebrald door types die, zonder een spier te vertrekken, aan hem gingen uitleggen wat de kenmerken van Barossa Valley wijn zouden zijn.

Om de één of andere reden trekt wijn aarts-brallers aan. Ik denk dat de beste definitie van een aarts-braller is: ‘iemand die grootse voldoening haalt uit het aanhoren van zijn eigen te luide en snoevende gereutel’. Mijn stelling is dat de gemiddelde aarts-braller minstens 100 maal meer opgewonden raakt van zijn eigen gebral dan van de meest sexy smaken en geuren. Het is dan ook bizar wat deze types zo aantrekt in wijn.